Bir Gece Ansızın María Callas

Arkam Sakine Hanım’a dönük. Bana şaşkınlıkla, biraz da acımayla baktığını hissediyorum. O sırada telefon çaldı. Fırladı yandaki odaya, kitaplığa seğirtti. Her akşam bu saatte, kızı Gülpembe Ankara’dan telefon eder. Yapıştı telefona.
Yaklaşık otuz yıldır Sakine Hanım’la birlikteyim. Benim evimi o çekip çevirir. Yaşını hiçbir zaman bilemedim. O da bilmez. Nüfusa, doğumundan yıllar sonra serüvenli bir şekilde yazıldığı için, kafakâğıdında genç gözükür; oysa altmışını çoktan geçmiş olmalı, benim gibi. Geldiğinde ağır işitirdi. Şimdilerde iyiden iyiye sağır. Kendi iyi duymadığı için, karşısındakinin de duymadığını sandığından mıdır bilmem, konuşurken avazı çıktığı kadar bağırır oldu. Gene bas bas bağırıyor telefonda:
— Çıldırdı, çıldırdı. Kafasında zaten bir çivi noksandı, şimdi iyice üşüttü... Niyesi var mı; öpüyor ha öpüyor... Neyi olacak kız, piyanoyu... Tabii ya piyanoyu... Elinde bir yün bez, hoh, hoh, hoh... Parlatıyor, parlatıyor, sonra eğilip öpüyor. Sonra gene hoh, hoh, öptüğü yerleri silip parlatıyor; sonra uzanıp piyanonun üstüne, yüzünü gözünü sürtüyor. Artık tırlatacağım. Yetti gari. Beni yanına aldırt... Nee? Duyulmuyor. Bağırsana kız!.. Ah, o senin kocanm boynu altında kalsın!.. Peki, peki, anladık, dırlanma... Seni çok göresim geldi. Torunumu öp. Yarın gene ara.
Telefonu kapattı...

---